Μέσα στα περισσότερα από 100 χρόνια που υπάρχει ο κινηματογράφος, έχουμε βρει υπέροχες ταινίες από την αρχή μέχρι το τέλος, που μας βυθίζουν σε απίστευτες ιστορίες και χαρακτήρες και που φτάνουν στο τέλος κρατώντας μας αιχμηρούς για το τι μπορεί να συμβεί. Το πρόβλημα είναι ότι Υπάρχουν στιγμές που οι συγγραφείς, οι σκηνοθέτες ή οι ίδιες οι εταιρείες παραγωγής τρελαίνονται και καταλήγουν να το μπερδεύουν με ορισμένα συμπεράσματα που αξίζουν ποινές φυλάκισης.
Γι 'αυτό ενθαρρύνουμε να φέρουμε μερικές από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες. Αυτά που όλοι σχολίασαν για τα τρομερά τους τέλος την ώρα της πρεμιέρας τους και που άντεξαν στο πέρασμα των χρόνων ως αυθεντικές επιθέσεις ενάντια στην ίδια τη λογική της ιστορίας. Προφανώς, πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε σπόιλερ για να πείτε κάποια πράγματα, οπότε αν δεν έχετε δει κανένα, σας συνιστούμε να μην διαβάσετε τι υποδεικνύουμε για αυτό μήπως καταστρέψουμε αυτό για εσάς magia για να καταλήξουν θυμωμένοι για το τέλος που επινόησαν.
Εδώ είναι οι καλύτερες ταινίες με το χειρότερο τέλος…
Έκθεση μειοψηφίας
Η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι μια επίδειξη μέσων και καλής δράσης μέχρι να έρθει η ώρα να τελειώσει η ιστορία και, αντί να πάρει το πνεύμα της ιστορίας του Φίλιπ Κ. Ντικ, αποφασίζει να το μπλέξει και να αφαιρέσει όλο το νόημα της ιστορίας. Αρχικά ο συγγραφέας συνέλαβε την κατάργηση του Έκθεση μειοψηφίας ως ένα δίλημμα στο οποίο ο πρωταγωνιστής, Τζον Άντερτον, πρέπει να διαπράξει τη δολοφονία που είδαν οι Precogs και να αναγνωρίσει ότι το σώμα του Precrime είναι αλάνθαστο, ή να πετάξει τα πάντα αποφεύγοντας να διαπράξει το έγκλημα, που θα σήμαινε το τέλος αυτού του συστήματος.
Η ταινία ανατρέπει τα πράγματα φέρνοντας ένα αφεντικό Precrime που παραποιεί αποδεικτικά στοιχεία (και τους Precogs) και εξαλείφοντας εντελώς αυτό το τέλος της ανθολογίας που εξετάζεται στο μυθιστόρημα του Philip K. Dick. Κρίμα.
είμαι θρύλος
Η ταινία με πρωταγωνιστή τον Will Smith έχει πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά, δυστυχώς, και όπως στην περίπτωση του Έκθεση μειοψηφίας, απομακρύνονται από το αρχικό κείμενο, όπου όλα βγάζουν νόημα και το τέλος είναι μια ανθολογία. Το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Μάθισον τελειώνει με μια αποκάλυψη που αφήνει άφωνο τον αναγνώστη αφού βλέπουμε πώς ο πρωταγωνιστής μας είναι ο μόνος ζωντανός άνθρωπος ενώ όλοι οι άλλοι είναι βρικόλακες (ζόμπι στην ταινία).
Και τι σημαίνει αυτό; Λοιπόν, η πραγματική απειλή δεν είναι οι βρικόλακες, που ζουν με τον δικό τους τρόπο, αλλά αυτός ο άνθρωπος που είναι το τέρας που τους επιτίθεται κατά τη διάρκεια της ημέρας και προκαλεί όλεθρο και τρόμο σε αυτούς που αποτελούν πλέον την πλειοψηφία του πληθυσμού στον κόσμο. Η ταινία, όπως θα θυμάστε, ολοκληρώνεται με τον πρωταγωνιστή να ανακαλύπτει ένα αντίδοτο σε αυτή τη μόλυνση ζόμπι και να το δώσει σε μια γυναίκα που καταφέρνει να δραπετεύσει και να βρει άλλους επιζώντες. Εννοώ, μια απόλυτη ανοησία.
Ανοιξε τα μάτια σου
Η ταινία του Alejandro Amenábar ήταν μια απίστευτη επιτυχία που έδειξε το ταλέντο του να κάνει ταινίες. Το πρόβλημα του Ανοιξε τα μάτια σου είναι ότι υπάρχει μια στιγμή κατά την οποία Τα πράγματα έχουν μπλέξει τόσο πολύ που δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να βγει κάποιος να μας εξηγήσει αυτό που έχουμε δει Αυτό διαδραματίζεται στην οροφή του Torre Picasso στη Μαδρίτη, στην τελευταία σεκάνς, όπου ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να βάλει τέλος στον εφιάλτη.
Το ελάττωμα σε αυτό το αποτέλεσμα είναι ότι, χωρίς αυτή την εξήγηση, κανείς δεν θα ήξερε τι συνέβαινε στην ταινία έτσι, ακριβώς όπως ο Amenábar επιλέγει να μας πει την ιστορία της κρυογονικής, οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να χωρέσει χωρίς κανείς να χάσει αυτή την ιστορία. Κρίμα.
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull
Πολλοί θαυμαστές ήταν πολύ θυμωμένοι με το τέλος αυτής της τέταρτης δόσης των περιπετειών του Ιντιάνα Τζόουνς, για να κλείσουν όλα τα άγνωστα και να μην δίνουν χώρο για άλλες θεωρίες ή μελλοντικά επιχειρήματα αφού εξηγεί τα πάντα χάρη στην παρουσία ενός τεράστιου διαστημόπλοιου κρυμμένου σε έναν ναό που στο τέλος της ταινίας εκτοξεύεται στο διάστημα.
Για πολλούς, αυτή η απόφαση δεν συμβαδίζει με αυτό που είδαμε στις τρεις πρώτες ταινίες και ήταν πολύ απλοϊκή, ακόμα και στον σχεδιασμό του UFO, που μοιάζει με ταινία B από τη δεκαετία του '50 του περασμένου αιώνα. Στην προκειμένη περίπτωση, υπήρχε διχασμός απόψεων, αλλά η σύνδεση του σύμπαντος του Ιντιάνα Τζόουνς με τις μόδες της δεκαετίας στην οποία διαδραματίζεται δεν ήταν κακό... ή μήπως;
Πόλεμος των κόσμων
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ φαίνεται να συνεχίζει να κυριαρχεί σε αυτή την κορυφή των απογοητευτικών τέλους και, αυτή τη φορά, επιστρέφουμε στη φιλμογραφία του με Πόλεμος των κόσμων. εδώ το πρόβλημα Δεν είναι τόσο ο τρόπος με τον οποίο σκοτώνουν τους εισβολείς (ένας ιός), όπως αυτή η τάση του σκηνοθέτη να είναι συναισθηματικός και τα πράγματα να τελειώνουν καλά, τουλάχιστον για τον πρωταγωνιστή και ολόκληρη την οικογένειά του που, αφού βίωσαν αυθεντικά επεισόδια τρομακτικής φρίκης με χιλιάδες θανάτους, στο τέλος αναδύονται αλώβητοι και ασφαλείς.
Ούτε η σύζυγος ούτε τα παιδιά του Τομ Κρουζ (Ρέι Φέριερ στην ταινία) υφίστανται μια γρατζουνιά, ενώ σχεδόν η μισή ανθρωπότητα διαλύεται σε μαζικές επιθέσεις σε πόλεις και πόλεις σε όλο τον κόσμο. Ας ελπίσουμε ότι μια μέρα ο Σπίλμπεργκ θα μας εξηγήσει πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, έστω και στατιστικά...
Star Wars Επεισόδιο IX The Rise of Skywalker
Χωρίς αμφιβολία είμαστε στο παρελθόν ένα από εκείνα τα τελειώματα που βάζουν την κοινότητα σε πολεμική βάση starwarera: Ένας κλώνος του Αυτοκράτορα στην τελευταία δόση; Ότι πρωταγωνίστρια των νέων ταινιών είναι η εγγονή του; Ότι στο τέλος ο Kylo Ren γίνεται Ben Solo σαν να ήταν ένας νέος Anakin Skywalker Επιστροφή του Jedi και ενώνει τη δύναμή του με αυτή του Βασιλιά; Τι καταφέρνουν να νικήσουν τον τύραννο ενώνοντας τις δύο κύριες γενεαλογίες των εννέα ταινιών;
Περίμενε, περίμενε να αφομοιωθούμε. Οχι, Δεν μας αρέσει αυτό το τέλος και φυσικά αμφιβάλλουμε πολύ αν θα το θυμηθεί κανείς με την ίδια απόλαυση που ζήσαμε τον πρώτο θάνατο του Αυτοκράτορα στο Επεισόδιο VI μετά την πτώση του άξονα του Death Star στα χέρια του Darth Vader. Δεν νομίζεις;
Perdida
Αυτή η ταινία είναι μια μικρή βλακεία που δεν περιμένει ούτε το τέλος για να μας απογοητεύσει, αφού όταν πάμε να τη δούμε στο σινεμά ελπίζουμε ότι θα πάει από ένα πράγμα και ξαφνικά παίρνει μια στροφή και πάει από το άλλο. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θέλουμε να σας πούμε τι συμβαίνει, σε περίπτωση που αποφασίσετε να το δοκιμάσετε και να ζήσετε από πρώτο χέρι αυτόν τον θυμό βλέποντας τι έχουν επινοήσει οι σεναριογράφοι, αλλά αν στα μισά του δρόμου μπορούμε να σκεφτούμε ότι είναι το τέλος, αυτό Perdida θα σε απογοητεύσει όσο λίγοι. Πόσο απαίσιο!
Καταγωγή
Με όλη την αγάπη που τρέφουμε για τον Κρίστοφερ Νόλαν για την υπέροχη δουλειά του σε κάθε ταινία του και τις τεράστιες προσπάθειες που κάνει για να δείξει πρωτότυπη αφήγηση, αυτή η ταινία των Βρετανών είναι δείγμα του ταλέντου του. Αν και στο τέλος τα πετάει όλα λίγο κάτω και καταφεύγει σε ένα κλισέ αφήστε μας με το μέλι στα χείλη μας, αφήνοντάς μας χωρίς να ξέρουμε αν αυτό που ζει ο Dominick Cobb είναι πραγματικότητα ή όνειρο.
Είναι αυτό το εκκρεμές που περιστρέφεται χωρίς να πέφτει η απόδειξη ότι ο πρωταγωνιστής δεν κατάφερε να ξεφύγει και η πραγματικότητα είναι πολύ μακριά; Ή μήπως αυτή η τελευταία απειλή πτώσης σημαίνει το αντίθετο; Ίσως αυτή η έλλειψη ορισμού είναι ιδιοφυΐα, αλλά πολλοί θεατές έμειναν να θέλουν να έχουν μια πραγματική επιβεβαίωση για το τι καταλήγει να συμβεί στον πρωταγωνιστή...