weken voor de laatste aflevering van Stoute hond want PS4 kwam in de winkels, er verscheen een hard lek op internet om het verhaal te vernietigen en de verrassing te irriteren voor veel van de spelers die al enkele jaren op de game wachten. Ik was een van die mensen die het verdomde beeld zag (dingen van het moeten bijhouden van het nieuws), dus ik ga je vertellen hoe mijn ervaring met het spel was nadat ik informatie op mijn netvliezen had gezegd (spoilers vooruit).
kwestie van wraak
Het zou nogal ironisch zijn om te denken dat de persoon die het spoilerbeeld heeft gelekt, dat deed. voor wraak (Ik herinner je eraan dat als je blijft lezen, ik het verhaal ga onderbreken spelspoilers in de volgende paar regels). En dat is precies waar het verhaal van The Last of Us 2 over gaat, een wraak die Ellie zelf wil incasseren nadat ze heeft gezien hoe een onbekende vrouw genaamd Abby Joel met extreme hardheid vermoordt op basis van slagen met een golfstok.
Het beeld circuleerde op allerlei fora en sociale netwerken, en natuurlijk bereikte het mijn ogen, zodat ik van tevoren kon weten dat Joel zou sterven. Was dat het einde van het spel? Ik dacht. Niets is verder van de werkelijkheid. Dat was niet meer of minder dan het begin, een kruik koud water die ons snel in een situatie zou brengen en ons zou aanmoedigen om in een persoonlijk proces een vonnis uit te spreken voor de schade die een van onze favoriete helden was toegebracht.
de kunst van het bedrog
Het is waar dat de officiële synopsis van de game vertelt dat Ellie een avontuur begint na een tragische gebeurtenis, maar ik herinnerde me perfect een officiële trailer van de game waarin Joel tegen Ellie zei: "Dacht je echt dat ik je met rust zou laten? hierin?”, dus ik dacht dat de dood aan het einde van het verhaal zou moeten zijn. Door mij misleid, slikte ik de bedoeling van die scène volledig in, aangezien ik later kon verifiëren dat het een aangepaste scène was om geen details van het verhaal te onthullen.
In het spel wordt deze zin niet gezegd door Joel, aangezien hij dood is, maar door Jesse, een goede vriend van Ellie die haar niet toestond alleen te zijn bij gevaar, en laat zien dat ze bij Naughty Dog hebben speelde met de gebruikers met het idee om geen aanwijzingen over de geschiedenis te geven. Herinner je je die beelden nog van Ellie die alleen op een paard door de straten van Seattle rijdt? Nou, eigenlijk is ze niet alleen, maar vergezeld van haar trouwe metgezel Dina.
Het detailwerk
Ik geef toe dat ik op de dag dat ik het beeld van Joel dood zag, de hoop met het spel een beetje verloor, maar de scène is zo hard dat het heel anders aanvoelt om het te ervaren tijdens het spelen ervan. Een deel van deze schuld ligt bij de ongelooflijke karakterisering van de personages, die gezichtsanimaties bieden die in staat zijn om allerlei soorten gevoelens uit te drukken zonder een enkel woord te verwoorden.
Het werk in dit aspect is ongelooflijk, tot het punt dat je in elke film een echte film beleeft. Vreemd genoeg lijkt het erop dat de ontwikkelaars hun werk op een aardige manier wilden demonstreren en pronken, aangezien we in een van Ellie's herinneringen met haar kunnen spelen voor een spiegel door simpelweg een reeks grimassen te activeren met de stuurknuppel. . Hoewel het dwaas lijkt, kon ik hierdoor genieten van de technische kwaliteit van de details in de gezichtsuitdrukkingen en Ellie met een verbazingwekkende natuurlijkheid voelen.
Het beste is dat de game vol zit met zieke details die het mogelijk maken om een spectaculaire visie op de echte wereld over te brengen. De manier waarop de sneeuw van de bomen valt als we tegen hun takken botsen, de mist die we uitademen als we ademen, hoe de sneeuwstorm de kleding die we dragen beweegt of zelfs ziet hoe het warme bloed van een besmette persoon de sneeuw beetje bij beetje doet smelten. weinig, zijn enkele voorbeelden van de details die zijn opgenomen. Serieus, het is te gek.
Dit zijn dingen die waarschijnlijk onopgemerkt blijven, maar ze zijn bijna zonder het te beseffen in het spel aanwezig en ze laten je het spel op een plaatsvervangende manier echter voelen dan je zou verwachten, volledig op de achtergrond en bijna zonder het te merken.
Infiltreer of word een moordmachine
bij het spelen De laatste van ons deel 2 je zult herinneringen aan het verleden ophalen. De game behoudt veel van de mechanismen van de eerste aflevering en voelt soms te vertrouwd aan, maar er zijn nieuwe functies toegevoegd die zo goed werken dat ze de speler in staat stellen zijn eigen speelstijl te definiëren.
Aan de ene kant kun je je verschuilen in de bosjes, glazen flessen gooien om vijanden (ook getrainde honden) af te leiden en ongezien die deur bereiken die je naar het volgende level brengt. Of, integendeel, je zult in staat zijn om je woede te ontketenen en alle aanwezigen met één klap af te maken.
Het zal niet gemakkelijk zijn, aangezien munitie schaars is, dus je zult moeten leren hoe je middelen moet beheren, medikits en verschillende accessoires moet maken en, kortom, onderweg moet overleven. Dit geïmproviseerde beheer van middelen zal soms eerlijk en beperkt aanvoelen, een gevoel dat het resultaat is van de perfecte balans die in het spel is toegepast. In mijn geval heb ik op matige (normale) moeilijkheidsgraad gespeeld en dankzij mijn obsessieve gewoonte om elke hoek te controleren, heb ik bij de meeste gelegenheden alle middelen kunnen benutten. Want ja, ontdekken gaat je er veel bij helpen De laatste van ons 2, tot het punt dat je ruim van tevoren nieuwe wapens kunt vinden.
Als je TLOU2 hebt gespeeld terwijl je afstand hield en zo min mogelijk geluid maakte, raden we je aan om het opnieuw te spelen door precies het tegenovergestelde te doen. Op deze manier zul je in staat zijn om nieuw gedrag van de vijanden te ontdekken, na te denken over verbrokkeling met shotgun-ontploffingen en een hele lawine van absoluut diepgeworteld bloed dat je de woede zal laten voelen die Ellie en Abby vanbinnen verbergen. Vrijwel de game voelt totaal anders aan.
Het is geen open wereld, maar het lijkt er wel op
Dit onderzoeken is iets relatiefs, en dat zijn de scenario's ze zijn niet overdreven groot. De meeste herhalen dezelfde structuur, met uitzondering van het stadsgebied van Seattle, waar de game de meest uitgebreide kaart presenteert. In dit gebied kunnen we tussen straten lopen op zoek naar begaanbare gebouwen, maar een groot deel van de stad is afgesneden en kan niet worden verkend, dus dat gevoel vervaagt vrij snel.
Dit is het deel van het spel waar we meer vrijheid voelen, aangezien de rest van de niveaus kaarten zijn met een begin en een einde, met enkele vertakkingen die verkenning mogelijk maken, maar met een duidelijk geïdentificeerd hoofdpad waarmee je door kunt gaan met de spelen zonder te verdwalen. .
Maar weet je, hoe beperkt de kaart ook is, ik heb ervan genoten alsof hij oneindig was. De fout ligt bij hun ontwerp, een ziekelijk niveau en de manier waarop de personages met elkaar omgaan terwijl we door het gebied lopen. Kortom, het podium blijft leven.
Je kunt door een raam van een gebouw sluipen door het glas te breken, een slaapkamer binnengaan en voelen dat daar iemand woonde. En het is dat de kamer zijn eigen persoonlijkheid heeft, met posters van muziekgroepen, notities met herinneringen, een onopgemaakt bed, boekencollecties... elke kamer heeft een nauwgezet ontwerp dat verhalen verbergt voorafgaand aan de pandemie die in de wereld heerst van De laatste van ons.
Een parallel verhaal
Zou je in staat zijn om de huid van de vijand aan te trekken en hun redenen te begrijpen? Kon je de andere kant begrijpen en vergeven? Dat is het dilemma dat hij ons voorlegt De laatste van ons 2, en het is dat na een eerste deel waarin we ons aan de besturing van Ellie plaatsen om Abby op te sporen, het spel ons terugbrengt naar het begin om onszelf in de schoenen van haar vijand te plaatsen, met het idee om te weten haar afkomst en begrijp de reden voor al deze situaties door de drie dagen geschiedenis vanaf de andere kant te herhalen.
De aanpak is fantastisch, maar helaas herhaalt de gameplay zich (hoewel Abby agressievere en krachtigere melee en wapens biedt), en dit kan voor velen vermoeiend worden. En het is dat de game na 20 uur spelen nog een lange weg te gaan heeft, in mijn geval bereikend In totaal 30 uur aan gameplay. Wetende dat je de 3 dagen geschiedenis van de andere kant moet herhalen, kan vermoeiend worden, en dat is misschien wel een van de grootste nadelen die we in het spel hebben gevonden.
Verken, dood geïnfecteerde of vijanden, geniet van de omgeving, los een puzzel op en wees getuige van een herinnering uit het verleden. Keer op keer wordt de cyclus herhaald, niet alleen van Ellie's kant, maar ook van Abby's kant, dus velen zullen een zekere repetitieve nasmaak in het spel voelen. Iets wat ik volkomen normaal vind.
de pijn van vergeving
Maar als er één ding is dat dit verhaal ons heeft geleerd, dan is het dat wraak alleen maar meer pijn met zich meebrengt, en zelfs meer verlies met zich mee kan brengen. Het verhaal van De laatste van ons deel 2 Het is zeer noodzakelijk, omdat het gaat over zeer belangrijke kwesties in onze samenleving en bovendien geeft het ons uit de eerste hand het gevoel dat wraak weinig zin heeft.
Zoals elke game heeft het zijn lichten en zijn schaduwen, aangezien het niet zo baanbrekend is geweest als het eerste deel op PS3 en het minder innovatief aanvoelt dan je zou denken, maar verhalend en technisch gezien staan we voor een kunstwerk dat moet zijn ja of ja gespeeld, en dat is weer de finishing touch die de huidige generatie consoles verdient.
Hoe erg het ook pijn doet, je moet spelen De laatste van ons deel 2 en opnieuw.